geç/miş olsun..

Bazen vakit öyle geç olur ki; erken bile diyebilirsiniz...

Tam bir zamanlama hatasıyım ben..

Bundan hiç şüphem yok artık..

Ablam doğduktan sadece 3 ay sonra, acelem varmış gibi düşmüşüm annemin rahmine..

9 aylık olmadan ,sanki o yaşta biyere yetişecekmişim gibi yürümüşüm..

Millet 3-4 yaşına kadar altındaki boktan habersiz yaşarken, ben deniz 11 aylıkken ,anneme kıyak yapıp tuvaletimi haber vermeye başlamışım..

Tanıyanlar bilir, akranlarımın tek kelime ile derdini anlattıkları dönemlerde utanmasam, şiir okumaya başlayacakmışım..

4 yaşında ,beni kim dürttü de okumayı öğrendim bilmiyorum..

Ama haksızlık etmeyin, yazmak için ablamın okula başlamasını bekleyecek kadar centilmen olmuşum..

Ufacık birşey olduğum için ailem kıyıp 3. sınıftan başlatmamış okula allahtan..

Hep acele.. Hep acele..

Üniversitede okurken hayatımın aşkını bulduğumu düşünüp evleniyorum demişim..

Anne oluvermişim, daha annemle göbek bağımı kesmeden..

Tatilden bir gün erken dönüp, görmemem gerekenleri görüvermişim..

Gecenin bir yarısı su içesim tutmuş, duymamam gerekenleri duyuvermişim..

.

.

.

.

"Hızlı giden tez yorulur" sözünü doğrulamış, yorulmuşum bir gün gelip.. Durmuşum.. Durmuşum durmasına da durulmamışım.. Durulamamışım..

Ah ben ve benim kalın kafam.. Uyuyamamışım.. Uyutamamışım kendimi bir türlü..

Zaman/ Zemin/ İnsan..

Doğru zamanda/ doğru yerde/ doğru insan(larla) olmamışım, olamamışım bir türlü..

Ve gün gelmiş.. Hayat, yaptığım bütün aceleciliklerin faturasını , en büyük geç kalmışlığı suratıma fırlatarak ödetmiş..

Avucuma aldığım her bir avuç suyun artık kokmuş, çürümüş olduğunu görmüşüm..

Tedavülden kalktığımı fark etmişim..

Haklıydılar..

ACELE ile ayağıma bağladığım zincirleri çözmek için GEÇ KALMIŞTIM..

.......

Not: Dağınık bir yazı oldu biliyorum.. Hep bu acelecilik yüzünden..

Kusura bakılmaya..