annecii

Anneciiii ;

Annecim değil, anneciii.. Çocukken böyle derdim değil mi ben sana..

Bu sabah, sesime en ışıltılı maskeyi takıp "nasılsın" dedim sana.... Uyku sersemiydin sanırım ,sesimdeki neşenin sahte olduğunu anlamadığına göre.. Yoksa, sen de mi sesimden halet-i ruhiyemi anlama yakınlığını yitirdin.. Yoksa 1000 km. seninle beni de mi bitirdi.. Yok ,yok.. Kendimi kanatmayacağım bu konuda..

Çok yorgunum;

Şimdi gelsem ..Dursam öylece kapının eşiğinde.. Üstüm başım çok pis anne. Pantolonumun dizleri yırtılmış düşmelerden.. Üstelik leş gibi kokuyorum...Kokuma kendim bile katlanamıyorum anne.

Kirlendim anne.. Sakın kirlenmek güzeldir esprisini yapma bana. .Gülemiyorum. Yüzümdeki tonlarca yükü kaldırıp gülemiyorum anne..

Kirliyim.. Hiç olmadığım kadar.. Hiç ummadığım kadar.. Küçük suratlıkızından hiç beklemeyeceğin kadar..

Kalpler kırdım anne, gönüller çeldim, gözü yaşlı adamlar, nefret eden insanlar bıraktım arkamda.

Yorgunum...

Sakın yanlış anlama beni anneci ne olur..Hani 6 yaşımdaydım, hani en yakın dert ortağındım senin hatırladın mı? Peki o günlerde bana anlattıklarını.. Sen, neden masallar yerine göz yaşlarını anlattın sahi anne? Biliyor musun o günlerden sonra hiçbir erkeğe güvenemedim.. Bana güvenmemeyi öğrettin anneci neden? Biliyorum niyetin bu değildi, bunu kestiremezdin.Benim 6 yaşımda, sen daha küçücük bir genç kızdın bu çağa göre, bunu akledemeyecek kadar küçüktün.. Kırgın değilim.. Ama merak etme, uğradığın bütün ihanetlerin, bütün ihanetlerimizin intikamı alındı.. Kendimi bölmek pahasına alındı.. Artık içimde kalan tek nefret kendime.. Ama hala kendimi yok edemiyorsam demek ki yeteri kadar nefret edememişim kendimden..

Sana gelsem dedim ya ..Dursam öylece kapının eşiğinde.. çok kirliyim söyledim elbiselerim leş gibi.. Sarhoş kusmuğu, biraz göz yaşı ve en tiksindiğim şu bana ait olmayan ter kokusu...

Hani küçükken sokaktan geldiğimizde bizi eve almazdın ya pis kıyafetlerimizle.. Yine öyle kapının önünde soyup alsan beni içeriye.. Banyoya soksan.. Hayır, şofben istemiyorum.. Çocukluğumun banyo kazanını yak bana.. Gümbür gümbür yanan kazandan, küçük korlar çatırdayarak fırlasa, cısss diye sönse banyonun taşına düşüp. Suyu hazırlasan, yine herzamanki gibi biraz sıcak olsa.. Öyle olunca kirler daha iyi çıkıyordu değil mi... Ben yine sudan korksam, su burnumdan akarken boğulmaktan.. Yüzüme atletimi kapatsam, sen yine kızsan "aç şunu,yüzün temizlensin " diye bağırsan.. Saçlarımı yıkasan ,tırnaklarını hissetsem.. Sonra, lifi alıp var gücünle ovalasan her yerimi.. Kızarana kada ovalasan, bütün o pis deriyi kazısan atsan vücudumdan..

Sonra, mis kokan, o bembeyaz havluya sarsan beni. Bornoz değil anneci, havluya sarsan, o beyaz havluya.. Kucaklayıp çıkarsan banyodan.. Kombili evin metal ısıtıcısını istemiyorum anne.. Sobayı yak.. Beni o minderin üzerine bırak.. O sobayla duvarın arasındaki mindere.. Hani oraya, her girişimde dedemin "kızım çık ordan, bi tarafın yanacak "dediği yere uzansam.

Gelirken getirdiğim elbiseleri sobaya atsan, yansalar bir güzel, sonra bir daha yansalar, külleri de yansa sonra.. Yok olana kadar yansalar...Sen en sevdiğim elbisemi giydirsen bana.. Hatırlıyorsun değil mi hangisi olduğunu.. Evet ya, o kırmızı olan..Hani bayramda.. Neyse...

Olmayacak değil mi bunlar.. Büyüdüm değil mi anne.. Koca kadın oldum değil mi.. Haklısın..

Hiç olmazsa uyusak beraber..Eski öğlen uykularımız gibi.. Parmağımı saçına dolasam.. Sakın yanımdan kalkma olur mu, ben uykuya dalmadan.. Bilirsin ya, gittiğini hissedersem uyuyamıyorum... Yanımda kal, hiç olmazsa ben uyuyana kadar.. Ben uyusam, sen usulca çözsen saçını parmağımdan, kalksan gitsen...

Ben..Ben..

Hiç uyanmasam.....