bir bardak suda kopan fırtına/m

Geniş ağızlı bardağın içindeki saydam sıvıyı , kaç dakika seyrettiğimin farkında bile değilim.. Belki bir kaç dakika, belki bir kaç saat.. İsteksiz ve takâtsizim..Kendime bile yük olduğumu düşündüğüm zamanlardan birindeyim yine..

Kendine bile yük olmak.. Üstelik bu yükten kurtulacak cesareti bile olmamak..Avazın çıktığı kadar bağırmamak, bağıramamak.. Hesabını veremeyeceğin versen bile kimsenin anlayamayacağını bildiğin için ağlayamamak.. Boğazında nefes alışını güçleştiren bir yumruyla boğuşmak..

Parmağımı bardağın içine daldırıyorum.. Usul usul çeviriyorum içinde.. Su, parmağımın hareket yönünde dönmeye başlıyor.. Vay bee! Ne kadar güçlüyüm.. Parmağımla bir bardak suyun akış yönünü değiştirebiliyorum..

Yavaşça çıkartıyorum parmağımı suyun içinden.. Parmağıma yapışan bir kaç damla bardağın içine düşüyor.. Pıt..pıt... Aldığını geri veriyor parmağım.. Aldığını? Aldığı bir şey yok aslında.. Sadece parmağın yüzeyine asılı kalan bir kaç damla.. Suya girdiğinde, üzerine birşeyin asılı kalmaması mümkün değil.. Hala parmağımda suyun ıslaklığı.. Derimin üzerindeki kıvrımlarda hapis kalan bir nem.. Birazdan kuruyacak o da.. İşte parmağımın suyla olan bütün alış verişi bu kadar.. Bu kadarcık bir şey..

Bardağın içindeki saydam sıvı.. Parmağımı çektiğim anda içindeki hareketliliğin de frenini çekmiş oluyorum.. Kısa bir süre, ona çizdiğim rotada daireler çiziyor.. Sonra duruyor.. Hiç dönmemiş gibi.. Yeniden eski halini alıyor.. İçine soktuğum parmağın suda bıraktığı boşluk doluyor.. Cismimin işgal ettiği bölge kendi kendini tamamlıyor, kendisiyle.. Hiç olmamışım gibi..

Varlığım... Önemsediğim varlığımın hayatla münasebeti de bu kadar..

Şimdi yok olsam diyorum.. Hani olmaz ya bir anda yok olsam.. Hadi somutlaştırayım bu yok oluşu zihnimde, maddeler dünyasından çekilsem yani ölsem..

Ne değişir? Yani kimin hayatında ne değişir? Hayatın kendisinde ne eksilir? Hiç..Koca bir deryadan, küçük bir parmak çekilir.. Parmağın bıraktığı boşluğu tamamlar derya.. Hemen değil yavaş yavaş belki ama mutlaka bir gün.. Belki izimi bilen son insan da parmağını çekip aldıktan sonra deryadan, silinip giderim..

Yokmuşcasına...

Hiç olmamışcasına..

Bütün bunları bildiğin halde neyin nesi derseniz bu kendini önemseyiş ,bir halt sanış...Yani, tersinden kendine bu kadar kızarak öfkelenerek de olsa kendini bu kadar umursayış.. Cevabım yok.. Belki de kocaman bir çelişki..

Bildiğim tek bir şey var..

Hayat dediğimiz şu döngünün zerre kadar umurunda değiliz...

Ve sen parmak.. Dikkat et, seni her an suyun içinden çıkartabilirim..