firar..

13-14 yaşlarımdaydım sanırım, bulunduğum mekanlara sığamamaya başladığımda... Hayli başarılı bir öğrenci olmama rağmen, idarenin yaka silktiği bir tiptim. Hani şu elebaşı denen cinsinden. Disipline verilmeyişimin tek sebebi , derslerimdeki başarımdı ki ben bu kredimi dibine kadar kullanıyordum ..

Hep düşünürdüm, şimdi çığlık atarak sınıftan fırlayıp gitsem..Nereye olduğunu bile düşünmediğim halde tuhaf bir kaçıp gitme dürtüsü vardı içimde.. O zamanlar radikal bir “ne derler dini” mensubuydum.. Gerçi henüz dinden çıkmadım ama biraz daha ılımlı bir modele geçtim sayılır..

Her neyse, kaçıp gitme isteklerim üniversite yıllarında da devam etti.. Koca amfide, sebebini hala anlayamadığım anlaşamama üzerine kurulu garip bir ilişki yumağının içindeydik. 300 tane zeki Türk genci ve ömrünü bu ilme vakfetmiş bir Tür profesör.. Hep beraber nedendir bilinmez İngilizce anlaşma(ma)ya uğraşıyorduk.. Biz ,zavallı düz lise ( her ne demekse bu düz , vasıfsız lise sanırım ) mezunu garibanlar 1 yılda öğrendiğimiz olağanüstü(!) İngilizcemizle Siyaset bilimine girmeye çalışıyorduk..O kadar iyi niyetle not tutmaya çabalıyorduk ki.. Umutlarımız, hala sevgi ve saygıyla andığım (!) hocamızın ,içinde İngilizcenin tüm bağlaç ve en derin gramer bilgilerini barındıran yaklaşık bir paragraflık bir cümlesi ile yok oluyordu .. Daralıyordum.. Ait olmadığım bir yerdeydim Allah’ım.. Amfiye bakardım ve o an blu-tut'umla benimle aynı sinyali veren birini arardım.. Hiç yakalayamadım o sinyali. Kaçmak istedim , kaçamadım..

Gerçi bu duruma 2.sınıfta noktayı koydum ve neredeyse derslere hiç girmedim.. Kimsenin umurunda olmayan protestolarım, bana uzman bir okey oyuncusu olma fırsatı vermişti..

Yıllar geçti.. Biz büyüdük ve kirlendi dünya misali.. Ben büyüdüm ve yine kaçmak istediğim yerlerde buldum kendimi.. Ama öğrenmiştim artık.Bazen ne kadar istesen de kaçamayacağın şeyler varmış.. Hayata entegre olmak dedikleri şey bu olsa gerek.. Asimile olmuştuk bir kere.. Öylesine yaşayıp gidecektik..Zorlamadan, zorlaştırmadan.. Somadan, sorgulamadan..

Yıllardır bin bir ninni ile uyuttuğum o anarşist çocuk uyandı yine bu günlerde.. "Hadi kaç ,bu son şansın " diyip duruyor.. Git başımdan diyorum, başımı belaya sokma diyorum .Ama hınzır şey rahat bırakmıyor ki..

Çocuk! rahat bırak beni.. Artık kaçmak istediğim sınıflar ya da amfiler olmaz, oynama benimle...

Kapısını çarpıp çıkmak istediğim yer oralar kadar dönüşü mümkün yerler değil. Arkamda kalacaklar da umursamadığım hocalar ve bir sınıf dolusu çocuk da değil.. Sen iyisi mi benimle oynama.. Bırak! Bak deli yanlarımı bilirsin.. Şansını zorlama..

Benim kaçış yollarıma mayın döşemişler sen bilmezsin.. Kırmızı bültenlerle ararlar beni.. Ve bulurlar inan bana.. Dur derler.. Uymam dur emrine, vururlar beni çocuk.. Vururlar..

Kaçıp gidemem çocuk.. Kaçamam..

Kaçmadım, kaçmadım,kaçılamaz....

Kaçan bir on ikiyi hiç bir ok ıskalamaz...