Ne olur çocukluğumu sakla...

Sen, blogumu okumuyorsun ne güzel.. Okusaydın üzülürdün biliyorum.. Önce biraz kızardın sonra .. Sonra en çok üzülürdün.. Ardından "ahh kızım "derdin.. " Kendi tercihindi" diye sitem ederdin.. Boşver bunları..Tercihlerimi bugün konuşmasak olur mu.. Hatta bugün hiç konuşmasak..Sussak.. Sussak ama sen anlasan yine de..
Dur hemen ben senin gibi üniversite okumadım ,anlamam deyip kesip atma.. İnan bana Siyaset bilimine giriş yada İktisadi Düşünca tarihi okuman beni anlamanı sağlamazdı.. Öyle olsa, ben zamanında o kalabalıklar içinde yapayalnız kalmazdım. Tıpkı şimdi olduğu gibi..

Neden sen burda değilsin yada ben neden orda değilim diye sormayacağım.. Bu arada ben artık hiç kimseye birşey sormuyorum biliyor musun? Yani o sokağa çıktığında sana yaka silktiren kız değilim artık..Neden mi? Boşver.. Soru yok..

İşten gelirken dilime dolanan bir şarkı ;
Sen ne olur çocukluğumu sakla..
Tek kalan bu elimde avucumda...

Çocukluğumu sakla olur mu? Neden mi? Soru sorma sadece çocukluğumu sakla.. Tıpkı ilk ayakkabılarımı hala sakladığın gibi.. tıpkı ilk kesilen saçlarımı sakladığın gibi.. Çocukluğumu da beyaz bohçaların içinde lavanta keseleriyle sakla..

Şeyy bir de.. Bir de bana sarıl sıkıca.. Saçlarımı koklayarak..
Bütün bunları neden istediğimi sorma.. Ne olur bana artık soru sorma..

Seni çok özledim bu arada..
Babamı da öp benim için olur mu?

Yarın seni arayacağım merak etme.. Yine ışıl ışıl bir ses duyacaksın inan bana.. "Nasılsın" diyeceksin.. "İyiyi" diyeceğim.. İnanmayacaksın.. İnanmadığını bileceğim.. Ama yine de birbirimize itraf etmeyeceğiz.. Olsun.. Bu da bizim masum oyunumuz olsun..

Hediyen yok bu sene.. Dolabında hala sakladığını bildiğim papatyalar var ya.. Hani yıllar önce minicik bir elin sana uzattığı ,minicik papatyalar.. Bu yıl onları kokla..
Annem..
Çocukluğumu sakla...