ilk söz

Bildiğim bir yalnızlığı yürüyorum yine. Yine ellerim cebimde, yumruk yapmışım kendimi ve yine dilimde ezber bir ıslık.. Sadece sessizliği bozsun diye..

Ne zaman başladı bu parçalanış.. Doğduğum topraklaradan köklerim sökülünce mi? Yoksa bu da mı benim uydurduğum bir mazeret.. Bilmiyorum.. Artık hiç birşeyi bilmiyorum.. Zihnimin içinde ordan oraya savrulan sesler, görüntüler, anlar, kelimeler.. Birbirine çarptıkça beynimi parçalayan bir çoğu gereksiz milyonlarca zerre.

Yorgunum..

Bu kelimeyi yazdıktan sonra dakikalarca seyrettim onu.. Bu kadar yeterli mi hali tasvire? Değil.. Ötesini sen anlarsın nasıla. Anla.

Bu şehre geldikten sonra iyice unuttum kelimeleri. İnsanın yaptığı esprilerin bile anlaşılmadığını görmesi ne kadar tarjiktir bilir misin.. Onların dünyasından değilim.. Bunu biliyorum.. Bu yalnızlığı bahane ediyorum bütün saçmalamalarıma..

Yazmayı keşfettim.. Yazdıkça, yazmak yetmedi. Okunmak istemeye başladım.. Zaaf.. Beğenilmek, egonun tatmini, belki de uzun zamandır kimseden duymadığın iltifatların cazibesi.. Zaaf. Bir sürü ipe sapa gelmez saçmalık..

Dibe mi vurmaya çalışıyordum..

Belki de suyun yüzüne çıkabilmek için önce dibe vurulması gerektiğine inanıyordum için için..

Niyetlerim kötü değildi..Ama ne farkeder.. Cehenneme giden yol da iyi niyet taşlarıyla döşenirmiş.. Bilerek , bilmeyerek bir pisliğin içine çekiliyordum..

Ve gün 17.06.2009

Elimdeki son insan parçasına sım sıkı sarılabilmek adına kendimi yok etmenin eşiğinden döndüğüm gün..

Kimsenin kendisine sövemeyeceği kadar kendime sövdüğüm gün..

Senin bendeki mananı idrak ettiğim gün.

Hayatımı hesaba çektiğim gün..

Milat kabul ettiğim gün..

Gece boyu zihnimde bugün bu sayfaya yazacaklarımı okudum sessiz sessiz kendime.. Bunlar gibi değildi.. Daha edebi cümlelerdi inan.. Ama yazmaya başlayınca çıkanlar hiç de öyle olmadı.. Bu günlük olmayıversin..

Şimdi başımı kucağına gömüp ağlamak istiyorum.. Bütün kirlerimi yıkayacak kadar ağlamak..

Ve sonra, bir bebek gibi uyumak kucağında..

Yeniden İNSAN olarak uyanmak..