Saklambaç oynuyoruz Karanlık ve Ben..
Neden mi karanlıkla oynuyorum? Çünkü bir tek O var ,geceleri yanımda kalabilen.. Kimseye görünmeden odama girip, hiç ses çıkartmadan benimle konuşabilen.. Kimsesizliğimin sığınağıydı o benim.. Ama artık, tırnaklarını ruhuma geçirdiğini hissediyorum.... Kurtulmalıyım ondan.. Yoksa... Bilmiyorum...
Ben ebe olup sayıyorum :1,2,3...99,100.. Öylece duruyor saklanmıyor bile.. Karanlık, ebe olmayı seviyor.. Ebe olup saklanmaya çalışmamı, saklanamamı, beni hangi deliğe girersem gireyim eliyle koymuş gibi bulmayı seviyor..
İşte yine ebe oldu Karanlık.. Ben yine saklandım , eski şarkılardan birine. Nefesimi tuttum gelmesin diye, bulup beni almasın diye.. Nafile...O yine beni buldu ve tuttu, çekip aldı.. Sobe diye bağırdı yok sesiyle.. Sobesi ,duvarlarda yankılandı....
Ama birgün en karanlık anında gecenin, ebe yapacağım onu..O en karanlık andan sonraki ilk anda ,tam şafak sökerken aydınlığa saklanacağım.. Bulamayacak beni bu defa.. Yakalayamacak..Sobe diye haykıramayacak arsızca..
Karanlık! Senden kurtulmayı başaracağım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder