küstümm! oynamıyorum...

İnsanlar sizi sever..
Ne zamana kadar peki?
Hesaplarına dahil olmadığınız sürece elbette..

Ama ne zaman ki; kendi halinde seyreden küçük sevimli patikanız, bir şekilde onların yolu ile kesişir,
Ne zaman ki; siz onlar için artık farklı kulvarda olduğu için neredeyse performansına methiyeler düzdüğü biri olmaktan çıkıp aynı kulvarda bir rakip olursunuz,
Ne zaman ki; bir anlık zaaflarıyla boş bulunup, herkesten gizledikleri sırlarına ortak olursunuz,
Ne zaman ki; varlığınız o yada bu şekilde tehdit unsuru olmaya başlar onlar için..

O zaman ciğerdeki lekeler gün ışığına çıkar..
Kıskançlıklar, düşmanlıklar, fesatlıklar..
Ve bir bir ortaya dökülür o güne kadar paylaştığınız anlar/anılar..

İçiniz acıyarak izlersiniz, dün birlikte ağladıklarınızın bugün sizi ağlatma çabasını..
Ellerinde hırsla size doğrulttukları silaha bakarsınız uzun uzun..
O silahı, güvenle o ellere teslim ettiğiniz günlere dönersiniz..
Asla sizi vurmayacağınıza emin olduğunuz o eller...

Yazık!!
Sanırım bir insan, sadece kendi elleriyle ağyar ellere teslim edilmiş bir silahla ölüdürülebilir..

Öyleyse;
Söylemememek lazım derdimizi kimseye
Derman olmaz zaten de olur umudu ile bile..
İnleyen kalplerimizin sesini ağyara duyurmamak gerek..

Bu arada kurunun yanında yaş da yanacak gerçi ama..

Başka şans bırakmadılar bize..

Özetle:

Beni silin..Ben yokum..
Hatta mümkünse hiç varolmamışım sayın..



-Tasımı tarağımı toplayıp, zaten kurallarını öğrenemediğim bu kaypak oyunlarınızın tümünden çıkıyorum.. -