ayna/da kadın(da)

Koltukta bacaklarımı toplamış oturuyordum.. Onu izliyordum uzaktan.. Aynanın karşısındaydı. Öfkeyle bakıyordu yüzüne.. Mırıldanıyordu bir yandan :

"Kim bu kadın?
Aynadan yüzüme öfkeyle bakan
Bir yerden hatırlar gibiyim bu simsiyah gözleri..
(hâlâ) bir küçük kız ip atlıyor içinde..
O yüzden mi tireyip duruyor gözbebekleri..
Alnında bir tutam saç..
Düştüğü alına bile yabancı..
Bir yorgun el , tutup kaldırıyor onları düştüğü yerden..

Eller..
Eller kıvranıp şakaklar üstünde..
gizli bir sırra dokunur gibi..
Değiveriyor dudağa bulaşan mavi yeşil lekeye..
Acı, burkuyor o dudakları..
Çatılıyor hilal kaşlar ,kime bu öfke..
Kim bu kadın ..."

Söz bitiyor.. Kaldırıp fırlatıveriyor kendini aynaya.. Aynada kadın.. Kadın aynada.. Ayna da... Kadın da..Paramparça..

Paramparça herşey..
Herşey paramparça..

Kim bu kadın?
Ben kimim?
............

Baba!
Ne olur gelip bir ezanla fısıldasan kulağıma ismimi..
Yeniden, baba.. Yeniden...