Avuçlarıma bırakılan zaman...

Zaman, ezelden hemen sonraydı. Henüz hapsedilmemiştik, ten kafeslerimize.. Tanrı’nın yarattığı halimizleydik.... O’nun ışığından ve saf.. Bekliyorduk. Neyi beklediğimizi bilmeksizin , O’nun buyurmasını bekliyorduk..

Ve buyurdu : “Bilesiniz ki hiç biriniz tek olarak yaratılmadınız.. Bu sonsuz kalabalıkta muhakkak ki eşiniz var.. Tek nefesten üflenip, ikiye böldüğüm eşlerinizi bulun ..Eksik yanlarınızı tamamlayın..”

Ses kesildi. O andan sonra, bir telaş aldı bütün ruhları.. Her birimiz kendi eşimizi aramaya başladık.. Kaç milyon yıl sürdü bilinmez ve bir gün..

Hiçbir ressamın renklerle, hiçbir şairin kelimelerle tasvir edemeyeceği güzellikteki bahçede seni arıyordum. Ordaydın..Ruhunun ruhuma dolanışını anlatamam.. Nasıl bir sarılıştı bu.. Ve nasıl bir vuslat..

Eşini bulan diğerleri gibi Tanrının huzurundaydık.. Tanrı, sonsuz kudretiyle seni benim, beni senin içine üfledi.. Tıpkı ezeldeki gibiydik yine. .Tek nefes.. Ve sonra yine böldü.. Ruhumda, senin ruhunun parçaları ve ruhumun parçaları senin ruhunda.. Zaman gelecek, puzzle’ın eksik parçaları diye ifade edecektim onları.

Gönderilişler başlamıştı.. Tenden kafeslere hapsedilip , bilmediğimiz bir yere gönderiliyorduk.. Parçalarımız, başka bir ten kafeste bizden önce yada sonra gidiyordu.. Sıran gelmişti.. Ten kafesine konduktan sonra son kez gördüm seni.. Uzaktan bir an.. İlk isyanımdı Tanrıya.. Seninle birlikte gitmek istiyordum. Tanrı, yarattığının tüm sınırlarını bilendi.. Gülümsedi.. “Zamanı gelince” dedi..

Ve sen gittin. Yıllarca seni izledim.. Seni başkalarının uykularını uyurken izledim.. Rüyalarını gördüm..Kabuslarına uyandım.. Sevişmelerin, ağlayışların, kahkahan..Hepsini gördüm.. Hepsine dayandım da aşık oluşunu gördüğüm an kavruldum.. O sonsuz güzellikteki bahçede acılar içinde kıvranıyordum..

Bir isyan daha.. “Neden? Nasıl olurda unutur beni diyordum?”. Tanrı, gazabını aşan rahmetiyle “zamanı gelince” diyordu..

Nihayet zamanı geldi.. Kendi ten kafesimin içindeydim.. Tanrı , şefkatli sesiyle beni bekleyeni anlattı:

-Şimdi gideceksin.. Her şeyi unutmuş olarak.. Sadece arayacaksın.. Ve çoğu zamana neyi aradığının bile farkında olmayarak..

-Peki , Onu görecek miyim?

-Elbette…

-Hatırlayacak mıyız?

-İlk başta hayır.. Sonra belki..

-Belki?

-Yani eğer, gerçekten içinizde birbirinize ait parçaları muhafaza edebildinizse,yönelişiniz kaçınılmaz olacak..Ruh kendine ait parçasını çağıracak çünkü. Sakın unutma! Defalarca yanılacaksın.. Defalarca sanacaksın.. Bulduğunu sandığın parçaların sana ait olmadığını görüp acı çekeceksin.. Zaman kaybedeceksin.. Kan dökeceksin..Kendi kanını.. Parçalarını ararken, birilerini paramparça edeceksin.. Canlar alacaksın .. Gözü yaşlı insanlar kalacak ardında.. Binlerce ah, binlerce beddua..

-Peki ya O?

- Bu sana bağlı dedim ya.. Zamanı gelip karşılaştığınızda O’nun parçalarını hala tutabilmişsen içinde.. Tutamamışsan.. Sakın O’nu suçlama.. Bil ki bu senin suçun.. İhanet eden sen olmuşsun.. İçindeki O’nu yok eden sen olmuşsun... Ve bir gün bu konuşmamızı hatırlarsan eğer, bil ki O dur.. O zaman minnetle bak O’nun gözlerine.. Demek ki seni saklayabilmiş içinde..

…….

Aradım..Tıpkı dediği gibi.. Yanıldım.. Acılar.. Kan döktüm.. Kan akıttım.. Yoruldum.. Vazgeçmeyi düşündüm defalarca.. Ama öyle çağırıyordu ki parçalarım.. Karşı konulamaz bir çağrıydı bu.. Ve yıllar sonra.. Ve bunca yaşamışlıktan sonra.. Kapanmamış onca hesapla.. Kılıcımda onca kan ve paramparça edilmiş bir ruhla, o milyonda bir ihtimal olan, karşımdaydı..

Sendin.. Tanrının dediği gibi minnetle baktım gözlerine.. Beni saklayabilmiştin.. Sense.. Sensin diyemiyordun hala.. Öyle çok yanılmış, öyle çok sanmıştın ki.. Kendimeydi öfkem, seni saklayamamışıydım yoksa.. Yoksa paramparça olurken mazide bir yerde, seni de mi düşürmüştüm ..

Öylece durdum karşında.. Öylece baktım.. Sensin diyebildim sadece.. Sen, “zamanı avuçlarına bırakıyorum” dedin.. Bir kez daha zaman.. Oysa ne çok beklemiştim ben seni.. Şimdi tam buldum dediğimde bir kez daha zaman…

Ruhumu paramparça edip, sana dair her zerreyi önüne sermek istiyorum..

Sensin demeni istiyorum..

Ve avuçlarıma bıraktığın zamanı ,ezele geri döndürüp o anı hatırlatabilmeyi..