düello

Durdular ..
Karşı karşıya durdular..
Birbirlerinin gözlerinin içine baktılar..
Gözleriyle hesaplaşmalar yetmedi..
Kırgındı biri, kızgındı diğeri,
Yada, kırgındı diğeri, kızgın olandı öteki..
Ahh insan!
Yetmedi susmalar..
Ve düello zamanı diye haykırdı bir iç ses..
Döndüler..
Birbirlerine sırtlarını döndüler..
Adım adım uzaklaştılar birbirinden..
Birlikte attıkları en uyumlu adımlarıı attılar “düello” adına..
Yıllarca birbirlerine verdikleri silahları kuşandılar..
Hazneye verdiler en kahpe mermileri,
Döndüler,
Birbirlerini zaaflarıyla , sırlarıyla vurdular..
Kan dökülmedi ..
Can döküldü meydanlara..
Oluk oluk can aktı..
Ahh insan!
Düellonun galibi,
Ve bir kez daha mağlubu öfkesinin..

Oysa ;
Daha karşı karşıya durduklarında,
Açabilmek vardı kolları kucaklamak için
Çarmıha gerebilmek vardı öfkeyi..
Ve sarılmak vardı,
Affedebilmek, "en haksızı"..
Yapamadı..
Hadi uydu diyelim bir an şeytana,
Hadi döndü de arkasını yürüdü diyelim düello adına,
O silahı atabilmek vardı,
Her şeye rağmen o tetiği çekmemek,
Yürüyüp gidebilmek vardı..
Belki bir kahpe kurşunla vurulup ,serilmek vardı vere..
Ama küçülmemek vardı..

Ahh insan!
Bilmedin mi,
Vuduğun O ise, öldürdüğün kendinsin,
Ezdiğin oysa, çiğnediğin asaletin..

Ahh insan,
Sen, canın yandığında
Küçülebilecek kadar
Nefsine kölesin..

-------------------------------

Zamanında elime verilen silahları kullanacak kadar küçülmedim hiç çok şükür.. Bütün silahlarımı yere bıraktım, dönüp arkamı gidiyorum.. Hesaplarımı “o güne” havale ediyorum.