"Yalvarırım ölmeme izin verme...."
Yalvarıyordu adam... O güçlü, acımasız adam , çaresizce yalvarıyordu.. Ölüm, karşısındaki en korkusuzu bile korkutacak kadar gerçekti çünkü..
Ölüm neydi...
Kaybolmak.. Yok olmak.. Bıraktığını sandığın izlerin gün geçtikçe solması .Bir gün mutlaka, uzun yada kısa bir süreçte ama mutlaka bıraktığın tüm izlerin kaybolmasıydı.. Yaşadığın herşeyin "an"ı dan ibaret olmasıydı. Cisminin artık bir fotograf karesinde, yada hafızası kuvvetli olan bir kaç kişinin zihninde hapsolmasıydı..
Elini bir suya daldırmak, suyu bulandırmak , sonra elini suyun içinden çıkarmak, suyun bir kaç küçük salınışı ve duruluşu.. Hepsi bu.. Hayat bu muydu?
Ölmek istemiyordu adam.. Hele böyle.. Hele hiç bir iz bırakmadan...
Savaşlar görmüştü.. Kanlar, çığlıklar, acı... Sonsuz acı ve karanlıklar... Parmaklarının arasında biten hayatlar geldi gözünün önüne... Şeytani bir keyif duyduğu ölümler.. Yalvaran gözler...Attığı kahkahalar çarpıyordu kulaklarına.. Yalvarışlara verdiği rezil cevaplar... Oysa şimdi....
Ne kadar zavallıydı ölümün karşısında.. Canını yakan hangisiydi.. Ölmek mi? Yoksa ölüm karşısındaki bu aciz hali mi? Aciz olmaktan nefret etmişti.. Ve hiç aciz olmamıştı.. Hem de hiç.. Bu yüzden hiç sevmemişti.. Hiç paylaşmamıştı.. Hiç gülmemişti.. Hiç ağlamamıştı.. Hiç hayal kurmamıştı.. Hiç ümit etmemişti.. Hiç kimseye acımamıştı.. Bir gün zaaf olabilecek herşeyden ve herkesten uzak durmuştu..
Yapayalnızdı.. Dünyaya, bilinmez bir yerden savrulup düşmüş kadar kimsesizdi.. Tercih ettiği bir kimsesizliğin Ona bu kadar acı geleceğini hiç hesaplamamıştı... Yeniliyor muydu yoksa..
Yanı başında duran kadına baktı...
Bir tek o gitmemişti.. Neden? Yoksa bir gün öleceğini bildiği için, Onun ölüm karşısındaki çaresizliğini izlemek için mi kalmıştı bunca yıl yanında.. Bunca yıl ve bunca şeye rağmen..
Korkuyordu..
Kadın, gözlerinde adı konmamış bir bakışla bakıyordu adama.. Nefret değildi, intikam da, acımak da değildi..
Bu bakış.. Bu, adamın şimdiye kadar fark etmediğiydi.. Bu, adamın hiç bilmediğiydi..
Kadın sadece bakıyordu adama...
Adam, ilk ve son defa bütün güçlerinden soyundu.. İlk defa çırılçıplaktı.. Ve yalvardı:
"Ölmeme izin verme"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder